kontradm. w st. spocz. Henryk PIETRASZKIEWICZ

Hieronim Henryk Pietraszkiewicz urodził się 3 stycznia 1923 r. w Kolonii Woronowo, powiat dziśneński województwa wileńskiego. W 1939 r. ukończył Gimnazjum im. Grzegorza Piramowicza w Dziśnie. Podczas niemieckiej okupacji Wileńszczyzny, od lipca 1941 do lipca 1944 r., pracował w gospodarstwie rolnym ojca. W lipcu 1944 r. został zmobilizowany i wcielony najpierw do zapasowego pułku Armii Czerwonej i wkrótce do Wojska Polskiego.
15 września 1944 r. otrzymał przydział do batalionu szkolnego 4 Dywizji Piechoty, w której po ukończeniu szkoły podoficerskiej i frontowego kursu oficerskiego oraz uzyskaniu stopnia chorążego na początku grudnia został wyznaczony na stanowisko zastępcy do spraw polityczno - wychowawczych dowódcy baterii 120 mm moździerzy 10 pułku piechoty. W składzie tego pułku brał udział w bitwach o Warszawę, na Wale Pomorskim, o Kołobrzeg oraz w forsowaniu Odry, szturmie na Berlin i walkach nad Łabą - do 8 maja 1945 r. Po zakończeniu działań wojennych zajmował stanowisko instruktora propagandy 10 pp.
W lipcu 1946 r. w stopniu porucznika rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej, którą ukończył we wrześniu 1949 r. jako prymus, w stopniu kapitana marynarki. Najpierw wyznaczony został na dowódcę ścigacza okrętów podwodnych "Sprawny". Od listopada 1949 r. roku do kwietnia 1951 r. był zastępcą dowódcy okrętu podwodnego "Sęp", a następnie do listopada 1954 r. dowódcą tego okrętu.
Jesienią 1954 r. w stopniu komandora podporucznika został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu dywizjonu okrętów podwodnych, a w sierpniu 1955 r. skierowany do Akademii Marynarki Wojennej ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Leningradzie na Wyższy Kurs Akademicki, który ukończył w stopniu komandora porucznika w grudniu 1956 r. i następnie objął stanowisko dowódcy Brygady Okrętów Podwodnych, które piastował do 18 maja 1966 r.
Jesienią 1961 r. kmdr Pietraszkiewicz podjął studia zaoczne na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku i 14 czerwca 1966 r. uzyskał dyplom magistra historii.
Od maja 1966 r. do lutego 1969 r. był dowódcą 9 Flotylli Obrony Wybrzeża. 31 grudnia 1966 r. w trybie zaocznym ukończył studia wyższe na Wydziale Pokładowym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. W październiku 1968 r. został mianowany na stopień kontradmirała. Wkrótce po tym, od marca do listopada 1969 r., był komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej a następnie przez 10 lat szefem Sztabu Marynarki Wojennej i przez cztery kolejne lata zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej do spraw liniowych.
7 stycznia 1984 r., po osiągnięciu stosownej granicy wieku, został przeniesiony w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę włączył się do działalności społecznej w Lidze Morskiej, której w latach 1982-1986 był prezesem Zarządu Głównego. Popularyzował problematykę spraw morskich, gospodarki morskiej oraz marynarki wojennej i handlowej na wykładach i odczytach odbywających się w ramach działalności Ligi Morskiej i Rzecznej oraz Polskiego Towarzystwa Nautologicznego. Podobną działalność prowadzi także w Bractwie Okrętów Podwodnych i Stowarzyszeniu Oficerów Marynarki Wojennej RP. Wspiera działalność Stowarzyszenia Miłośników Okrętu Muzeum "Błyskawica". W 2001 r. Senat Akademii Marynarki Wojennej, na wniosek Rady Naukowej Instytutu Dowódczo - Sztabowego AMW, nadał mu tytuł doktora honoris causa Akademii Marynarki Wojennej.
Został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi.