Władysław Dinwebel urodził się 27 czerwca 1924 r. w m. Szkaradowo, pow. Rawicz, ówczesne woj. poznańskie, gdzie ukończył szkołę podstawową. Podczas okupacji niemieckiej został wywieziony na 4 lata na roboty przymusowe. Po powrocie do domu, jeszcze przed zakończeniem wojny, został powołany w Rawiczu do odbycia służby wojskowej i skierowany do 4. Zapasowego Pułku Piechoty w Gdańsku-Wrzeszczu. Tam przydzielono go 15 maja 1945 r. do Podoficerskiej Szkoły Fizylierów skąd przeniesiono do 1. Samodzielnego Morskiego Batalionu Zapasowego w Gdańsku-Nowym Porcie.
W sierpniu znalazł się w kompanii pokładowej i od1 września 1945 do 30 marca 1946 r młodszy kurs sygnalistów trafił do Dywizjonu Ścigaczy na ORP „Śmiały”, gdzie w lipcu awansował na starszego marynarza a we wrześniu na stopień mata.
Pod koniec 1946 roku wyznaczony na komendanta Punktu Obserwacyjnego w Darłowie. Stamtąd skierowany do Ustki, gdzie w Szkole Specjalistów Morskich ukończył z ocenami celującymi i pierwszą lokatą starszy kurs specjalistów morskich w specjalności sygnalista. Po starszym kursie, do czerwca odbywał kurs aplikacyjny w Kadrze Marynarki Wojennej w Ustce i po jego ukończeniu otrzymał awans na stopień bosmanmata.
Po powrocie z Ustki przydzielony do Flotylli Trałowców na trałowiec ORP „Jastrząb”, na którym odbył trałowania bojowe na podejściach do portów w Świnoujściu i Kołobrzegu, potem przeniesiony na trałowiec ORP „Kania” na stanowisko bosmana okrętowego. Po kampanii letniej został oddelegowany do Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej jako instruktor sygnalizacji. Po zakończeniu służby w OSMW 1 kwietnia 1949 r. awansowany na stopień bosmana i skierowany do Dywizjonu Okrętów Podwodnych na stanowisko szefa działu sygnałowego na ORP „Sęp”. Poznał tam dowódcę okrętu i jednocześnie dowódcę dywizjonu, komandora Bolesława Romanowskiego, z którym pełnił wachtę, wysłuchując wielu jego wspomnień z okresu służby na okrętach podwodnych podczas wojny. Poznał także przyszłego swojego przełożonego a wtedy praktykanta z OSMW kontradmirała Henryka Pietraszkiewicza. Będąc jeszcze w OSMW zaczął uzupełniać swoje wykształcenie ogólne, ucząc się wieczorowo (bez zgody przełożonych) w Szkole Pracy Społecznej Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR) w Gdyni.
Jesienią 1949 r. został wysłany do Szkoły Specjalistów Morskich w Ustce na stanowisko dowódcy plutonu rekruckiego, i tam odbył w październiku kilkutygodniowy kurs instruktorsko-metodyczny. Przez cały okres szkolenia pełnił również czasowo obowiązki dowódcy kompanii szkolnej. Po zakończeniu szkolenia, wiosną 1950 r., zatrzymano go w Ustce jako instruktora sygnalizacji na młodszym kursie specjalistów morskich. 1 września 1950 r., po rozmowie kadrowej z ówczesnym zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej ds. polityczno-wychowawczych komandorem Józefem Urbanowiczem, skierowano go do Oficerskiej Szkoły Politycznej w Łodzi, gdzie pełnił obowiązki dowódcy plutonu. Po ukończeniu OSP z pierwszą lokatą promowany 27 września 1951 r. na stopień podporucznika. Po promocji, na interwencję komandora J. Urbanowicza wrócił do Marynarki Wojennej.
Rozpoczął służbę w Dywizjonie Okrętów Podwodnych jako zastępca dowódcy ORP „Żbik” ds. polityczno-wychowawczych, potem przeszedł na ORP „Sęp”. 27 czerwca 1952 r. awansował na stopień porucznika, a w 1954 r. na stopień kapitana. 1 października 1955 r. został skierowany do Warszawy na studia stacjonarne do Wojskowej Akademii Politycznej, gdzie po pierwszym roku przygotowawczym, odbył pięcioletnie studia magisterskie na Wydziale Historycznym, które ukończył 14 lipca 1961 roku. Jednocześnie z chwilą ukończenia studiów otrzymał awans na stopień komandora podporucznika.
Po studiach wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy ds. politycznych niszczyciela ORP „Grom” w Dywizjonie Niszczycieli . Wiosną 1962 r. został przeniesiony na wyższe stanowisko służbowe zastępcy komendanta ds. politycznych Ośrodka Szkolenia Specjalistów Morskich w Ustce - szefa wydziału politycznego Ośrodka. W międzyczasie, w latach 1962-1965, ukończył w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni, na ocenę bardzo dobrą, kurs szefów wydziałów politycznych jednostek MW.
W 1964 r. (4.05.1964 r.) objął stanowisko zastępcy komendanta ds. politycznych Komendy Portu Wojennego w Helu i 27.01.1968 r. awansował na stopień komandora porucznika. W roku następnym (27.02.1969 r.) przeniesiony do 8. Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu, gdzie do maja 1971 r. był zastępcą ds. politycznych dowódcy 12. Dywizjonu Trałowców Bazowych.
25 maja został zastępcą dowódcy ds. politycznych 2. Brygady Okrętów Desantowych i na tym stanowisku pełnił służbę do 9 lipca 1974 r.
23 sierpnia zakończył zawodową służbę wojskową, przeniesiony do rezerwy.
W styczniu 1975 r. zatrudniono go w Polskiej Żegludze Morskiej w Szczecinie na stanowisku instruktora obrony cywilnej w wydziale wojskowym. W PŻM pracował do 1990 roku odchodząc w wieku 66 lat na zasłużoną emeryturę.
Za osiągnięcia w służbie wojskowej i w pracy cywilnej był wielokrotnie nagradzany i wyróżniany m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem X-Lecia Polski Ludowej, Medalem 40-Lecia Polski Ludowej, Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Srebrnym i Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem „Za Zasługi dla Marynarki Wojennej”, Odznaką Pamiątkową Gryfa Pomorskiego, dwukrotnie Odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”, Medalem Pamiątkowym Obrońców Wybrzeża Polskiego, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Związku Żołnierzy Wojska Polskiego”, Medalem XXX-Lecia Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, tytułem i odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”, wyróżniony tytułem „Zasłużony dla miasta Pucka”- za udział w zwalczaniu powodzi.
Od wielu lat działał społecznie w Kole nr 1 im. Marynarki Wojennej Związku Żołnierzy Wojska Polskiego (przedtem Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy), będąc przez 6 lat jego prezesem. Był też radnym w Miejskich Radach Narodowych w Helu i Świnoujściu. Od 15 czerwca 2007 r., pomimo swojego wieku, był aktywnym członkiem Koła nr 9 Stowarzyszenia Oficerów Marynarki Wojennej RP w Świnoujściu.
Komandor Władysław Dinwebel był, można by rzec, „chodzącą historią naszej Marynarki Wojennej” po 1945 roku. Wspominał wielu oficerów, z którymi zetknął się w służbie, zasłużonymi dla Marynarki Wojennej. Pomimo wieku, zachowywał trzeźwość umysłu i rozległą znajomość wiedzy historyczno-wojskowej, prowadząc na zebraniach dyskusje i pogadanki z dziedziny historii MW. Zawsze cechowała go pogoda ducha i skromność, jak również wykazywał wiele serdeczności i poszanowania dla kolegów i współpracowników.
Ze względu na zaostrzone warunki sanitarno-epidemiologiczne uroczystości pochówku miały ograniczony charakter, ale odbyły się z udziałem asysty wojskowej. Przybyły delegacje kół ZŻWP, SOMW RP i 2. Dywizjonu Okrętów Transportowo-Minowych. Zmarłego pożegnał prezes koła ZŻWP kmdr ppor. w st. spocz. Witold Ćwikła, przedstawiając jego przebieg służby i pracy. Złożono wieńce i zapalono znicze.
Żegnaj Komandorze! Zawsze będziemy pamiętać o Tobie.
CZEŚĆ TWOJEJ PAMIĘCI!
Opracował skarbnik Koła nr 9 kmdr ppor. Janusz Królikowski.
gs
