Kazimierz Dęga urodził się 20. 02. 1930 roku w Dobrosławce k/Pińska - dawne Polesie. Naukę w szkole podstawowej rozpoczął w Pińsku i po zakończeniu okupacji niemieckiej i powrocie Rosjan w 1944 roku ukończył ją w 1945 roku. Po repatriacji do Polski na Ziemie Zachodnie rozpoczął naukę w Gimnazjum
i Liceum w Białogardzie, które skończył w 1949 roku. Przez rok pracował w Księgarni Medycznej we Wrocławiu a następnie w 1950 roku przyjęty został do Fakultetu Wojskowo - Medycznego w Łodzi
, w ramach którego rozpoczął studia w Akademii Medycznej w Łodzi. Dyplom lekarski uzyskał w 1955 roku i po awansie do stopnia porucznika w Korpusie Oficerów Służby Zdrowia został skierowany do służby w Marynarce Wojennej na stanowisko lekarza 3. Batalionu Piechoty Morskiej w Dziwnowie. Podczas służby w tej jednostce wielokrotnie brał udział w zabezpieczeniu medycznym desantów morskich w rejonie Środkowego Wybrzeża. W 1958 roku został przeniesiony do Gdyni, gdzie po rocznym stażu klinicznym w Szpitalu Marynarki Wojennej wyznaczono go na stanowisko Szefa Służby Zdrowia Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Prowadził tam również zajęcia dydaktyczne z higieny okrętowej
i medycyny podwodnej oraz brał udział w wielu rejsach dalekomorskich na okrętach szkolnych. W okresie tym ponadto pracował w Studium Wojskowym Gdańskiej Akademii Medycznej. W 1961 roku w ramach szkolenia podyplomowego przebywał na rocznym studium w zakresie toksykologii w Wojskowej Akademii Medycznej w Leningradzie. Po powrocie w 1962 roku objął stanowisko kierownika Pracowni Ochrony Radiologicznej i Ochrony Pracy tworzącej się Katedry Medycyny Morskiej WAM w Gdyni. W ramach Pracowni zorganizował od podstaw pierwsze na terenie Marynarki Wojennej laboratorium izotopowe.
W 1967 roku na podstawie pracy „Badania nad wpływem hiperbarii na narząd krążenia w oparciu
o wybrane wskaźniki krążeniowe u nurków Marynarki Wojennej i zwierząt doświadczalnych” uzyskał stopień doktora nauk medycznych. Przedstawiona w pracy oryginalna metoda badawcza
z zastosowaniem izotopów promieniotwórczych i nowoczesnej na owe czasy aparatury elektronicznej pozwoliła na wyjaśnienie w sposób obiektywny, opartych częstokroć na hipotezach danych na temat zachowania się niektórych wskaźników fizjologicznych w warunkach nurkowania na różnych głębokościach. Po przejściu Katedry na status Instytutu w 1975 roku został adiunktem w Zakładzie Higieny, Ergonomii i Medycyny Morskiej. W 1978 roku na podstawie dorobku naukowego oraz przedłożonej pracy habilitacyjnej pt. ”Kompleksowe badania higieniczne środowiska służby i bytowania marynarzy jako podstawa opracowania modelu, medyczno-ergonomicznego stanowisk bojowych na małych okrętach uderzeniowych” uzyskał stopień doktora habilitowanego. W latach 1981 – 2000 Szef Katedry Medycyny Morskiej WAM z siedzibą w Gdyni. W 1990 roku z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Lecha Wałęsy otrzymał tytuł naukowy profesora.
Do kierunku zainteresowań naukowych prof. Kazimierza Dęgi należy zaliczyć: badania nad wpływem hiperbarii na układ krążenia. Opracowanie norm higienicznych środowiska okrętowego. Wpływ rytmów okołodobowych na stan zdrowia i wydolność psycho-fizyczną marynarzy. Opracowanie systemu zabezpieczenia medycznego załóg okrętowych w katastrofach i wypadkach na morzu. Problemy walki
z zimnem w aspekcie ratowania rozbitków na morzu. Opracowanie kompleksowych przedsięwzięć profilaktycznych w oddziaływaniu przyśpieszeń na stan zdrowia i dobór kandydatów do służby na morzu. Ekologiczne problemy środowiska morskiego, a przede wszystkim pionierskie opracowanie systemu wykorzystania wodorostów do oczyszczania wody morskiej z substancji radioaktywnych typu J-131 i Sr-90. Międzynarodowe uznanie zyskała również eksperymentalna praca pt. „Wykorzystanie Tanderilu
w profilaktyce choroby popromiennej”. Wiele przedstawionych problemów stanowiło zamknięty cykl badawczy począwszy od badań podstawowych poprzez badania stosowane, aż do konkretnych przedsięwzięć profilaktycznych i zdrowotnych, a nawet, jeśli chodzi o problemy hałasu, wibracji, przyśpieszeń, rytmów biologicznych, fal bwcz, zachorowalności na okrętach, do rozwiązań normatywnych. Odbywał staże naukowe i konsultacje w Wojskowej Akademii Medycznej w Leningradzie. W Fakultecie Wojskowo- Medycznym w Greisfwaldzie, ponadto na Ukrainie, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Norwegii, Republice Kuby, Polskiej Akademii Nauk.
Brał udział w 14 zagranicznych i 48 krajowych konferencjach naukowych i naukowo-szkoleniowych, min. W Leningradzie, Warnie, Rostoku, Budapeszcie, Wiedniu, Berlinie. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy, Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny, Polskiego Towarzystwa Medycyny i Techniki Hiperbarycznej, Polskiego Towarzystwa Naukowego „Człowiek w Ekstremalnych Warunkach”, Polish Nautological Cociety, Koła Naukowego Lekarzy i Farmaceutów Marynarki Wojennej. Organizator wielu konferencji naukowych na szczeblu WP, krajowym i o charakterze międzynarodowym. Prowadził wszechstronną działalność dydaktyczną w Wojskowej Akademii Medycznej, Akademii Marynarki Wojennej, Akademii Morskiej, Gdańskiej Akademii Medycznej i Akademii Pedagogicznej
w Słupsku. Promotor 14 doktoratów, kierownik specjalizacji ponad 28 lekarzy wojskowych. Autor wielu recenzji magisterskich, doktorskich i habilitacyjnych. Wieloletni sekretarz, a następnie Redaktor Naczelny Rocznika Służby Zdrowia Marynarki Wojennej. Zastępca Przewodniczącego Komisji Medycyny Morskiej
i Tropikalnej Gdańskiego Oddziału PAN. Wieloletni naczelny specjalista WP i doradca Ministra Obrony Narodowej w zakresie medycyny morskiej i tropikalnej. Brał czynny udział w III Kongresie Nauki Polskiej. Przez 20 lat był członkiem Rady Naukowej Wydziału Lekarskiego WAM.
Opracował ponad 200 prac naukowych ogłoszonych drukiem w specjalistycznych czasopismach krajowych i zagranicznych z zakresu higieny okrętowej, ochrony radiologicznej, medycyny pracy, medycyny tropikalnej, podwodnej i hiperbarycznej, monografie, skrypty, rozprawy, komunikaty, prace przeglądowe, rozdziały w książkach. Współautor kilku podręczników i skryptów w tym „Zarys Patofizjologii Nurkowania”, „Służba Zdrowia Wojska Polskiego w Misjach Pokojowych”, „Medycyna Wypadków w Transporcie”, „Epidemiologia działań wojennych i katastrof”, „Sanitarno-higieniczne
i przeciw-epidemiczne podstawy organizacji zabezpieczenia medycznego wojsk w klimacie tropikalnym”. Niektóre ważniejsze artykuły: Untersuchungen des rhytmus des Psycho-phisiolophischen Leistungsfahigkeit beim Schifspersonal w Biologische Rhytmen und Arbeit. The Effect of Noise on Some Indexes of the Circulatory System Efficiency to Schipyard Grinders. W Bulletin Of the Inst. of Maritime and Tropikale Medicine in Gdynia. Autor lub współautor ponad 25 wniosków racjonalizatorskich
i wynalazczych wdrożonych w służbie zdrowia.
Za swoje osiągnięcia uzyskał wiele nagród i odznaczeń: Nagroda naukowa MON II i III stopnia. Wpis do Księgi Roku Nauki Polskiej - 1977. Nagrody Naukowe Rektora WAM i Komendanta Akademii Marynarki Wojennej. Nagrody Redakcji specjalistycznych wydawnictw naukowych. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Odznaka za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia, Złota Odznaka „ Zasłużony Pracownik morza”, Medale „ Za Zasługi dla Marynarki Wojennej RP”, „Miasta Gdyni” „Województwa Gdańskiego” i wiele innych odznaczeń resortowych.
W życiu poza zawodowym interesował się literaturą faktu oraz historią drugiej wojny światowej w aspekcie zabezpieczenia medycznego działań wojennych na morzu.
Od 2004 roku był bardzo aktywnym członkiem Stowarzyszenia Oficerów Marynarki Wojennej RP
a w latach 2007 – 2011 członkiem Zarządu Głównego.
CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI!
