Kontradm. w st. spocz. prof. Wiesław ŁASIŃSKI

Wiesław Łasiński urodził się 25 grudnia 1915 r. w Starym Sączu. W 1933 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie i jednocześnie podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończył w marcu 1939 r. otrzymując dyplom lekarza medycyny i stopień podporucznika WP.
W wojnie obronnej Polski brał udział od 1 do 18 września 1939 r. jako dowódca plutonu w kompanii sanitarnej 26 Dywizji Piechoty. W czasie bitwy nad Bzurą dostał się do niewoli niemieckiej i następnie przebywał do 23 marca 1945 r. w kilku obozach jenieckich pełniąc obowiązki obozowego lekarza. Ponadto pracował w szpitalach jenieckich w Koblencji i Trewirze, skąd uciekł do Francji. Po nieudanej ucieczce trafił do więzienia w Chalons sur Marne we Francji. Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie pracował w szpitalu UNRRA w Badenii, udzielając tam pomocy byłym jeńcom wojennym. Do kraju powrócił w grudniu 1945 r. i rozpoczął pracę zawodową w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
10 lutego 1946 r. powołany został do wojskowej służby zawodowej w stopniu podporucznika a 17 grudnia 1946 r. uchwałą Krajowej Rady Narodowej otrzymał stopień kapitana. Kolejno zajmował stanowiska służbowe: specjalisty gimnastyki leczniczej w Szpitalu Marynarki Wojennej (od 24 marca do 10 kwietnia 1946 r.), lekarza Flotylli Traulerów (Trałowców) od 10 kwietnia 1946 r. do 1 sierpnia 1947 r. oraz lekarza dywizjonu okrętów podwodnych a następnie pełnił obowiązki szefa lecznictwa MW oraz starszego asystenta, zastępcy komendanta i od 1956 r. komendanta szpitala MW. Uzyskał specjalizację z chirurgii, medycyny morskiej i organizacji służby zdrowia. Ponadto od 1962 r. był również kierownikiem katedry w gdańskiej Akademii Medycznej.
W 1965 r. wyznaczony został na stanowisko komendanta Wojskowej Akademii Medycznej, które zajmował do 1972 r. Był także szefem Katedry Anatomii Topograficznej i Prawidłowej WAM. W 1966 r. został awansowany na stopień kontradmirała a w 1970 r. uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk medycznych. Od października 1982 r. pełnił obowiązki rektora Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1983 r. złożył rezygnację z tego stanowiska i w 1984 r. przeszedł w stan spoczynku.
Na emeryturze działał w utworzonym przez marszałków, admirałów i generałów państw zachodnich, międzynarodowym ruchu Generałowie na rzecz pokoju i rozbrojenia, od 1987 r. był w składzie prezydium polskiej grupy tego ruchu.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaczeniami pamiątkowymi za udział w wojnie i resortowymi. Był także wyróżniony Nagrodą naukową miasta Łodzi, w 1978 r. Nagrodą ministra obrony narodowej I stopnia i w 1980 r. tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL.